یادداشت‌ها

 «روی سخنم با کاتولیک ها است، اگر از این که مرا کافر بنامند خسته شده اند، بهتر است مرا یهودی بنامند.» این گفته از مارتین لوتر است. او معتقد است «یهودیان، حامل برترین خون ها در رگ های خود هستند و روح القدس به واسطه آن ها کتاب مقدس را به اقصی نقاط دنیا برد» و آن ها را «اربابان حقیقی» و غیر یهودیان را «سگان جیره خوار اربابان حقیقی» نامیده است. این دست تفکرات، بعدها به شکل گیری جریانی صهیونیستی در درون پروتستان منجر شد.

لوتر با انجام رفرم مذهبی مورد نظر خود، انشعابی بزرگ در آئین مسیحیت پدید آورد. پیروان لوتر «پروتستانتیست» نامیده شدند و تدریجاً پروتستانتیزم (مکتب اعتراض) مسیحی به عنوان یک شعبه مسیحیت مخالف کلیسای کاتولیک در برابر آن قرار گرفت. لوتر و پس از او دیگر پروتستانتیست های مسیحی، آئین مسیحیت را به گونه ای دنیوی تر از گذشته و در خدمت «عهد عتیق» و همسو با افق های سکولاریسم و مدرنیته و سرمایه سالاری تفسیر می کردند و بدین سان آن را در افق روی کرد اومانیستی قرار دادند.

 «صهیونیسم مسیحی» (Christian Zionism) عنوان جریان نوظهور سیاسی در میان پروتستان های مسیحی موسوم به «جریان مبلغان انجیل» در آمریکا و انگلیس است که با دست آویز قرار دادن نظریه «انقراض حتمی یهود» کوشیده است تا جریان مسیحی ضد صهیونیسم و ضد یهود را به نفع صهیونیسم مصادره کند. این نظریه معتقد است پیامد گناه قتل مسیح آن است که یهودیان پس از بازگشت مسیح به ایشان ایمان می آورند و دیگر چیزی به نام یهودیت در جهان وجود نخواهد داشت. از این روی نه تنها سیاست و اقتصاد، که حتی عقیده خود را نیز تماماً به خدمت صهیونیسم درآورده اند. «مسیحیت صهیونیسم» بر بقای یهودیان و بازگشت آنها به سرزمین های اشغالی فلسطین تاکید می ورزد و و استمرار حاکمیت یهود بر سرزمینهای اشغالی را دفاع از منافع خود می داند. و این گونه است که تعصب به صهیونیسم در میان این به ظاهر مسیحیان، حتی بیش از صهیونیست های یهودی مقیم اسرائیل و آمریکا است. و در واقع پروتستانیسم همان صهیونیسم در لفافه مسیحیت و بیشتر یک مکتب اومانیستی سیاسی است تا یک مذهب و جریان دینی.

***

طرح سناریوی کثیف جسارت به قرآن شریف توسط یک کلیسای پروتستان متعلق به «جریان مبلغان انجیل» و شارلاتان بازی شماری از «مسیحیان صهیونیست» و اهانت های صورت گرفته پیشین به صاحت قدسی پیامبر اعظم –صلی الله علیه و آله- و جنایت علیه مقدسات اسلام و اسلام هراسی به بهانه آزادی بیان، سناریوی تماماً سیاسی و در خدمت صهیونیسم جهانی است و اگر نه آیا پیروان هیچ دین توحیدی به خود چنین اجازه ای می دهند که به مقدس ترین صور زمینی وحی یعنی قرآن، چنین جسارت بی شرمانه ای روا دارند؟ چه این که قرآن شریف به عنوان کامل ترین و تنها کلام تحریف نشده وحی اجازه جسارت به ادیان آسمانی پیش از خود را نیز نداده و حتی حقوق مسیحیان و کلیمیان و سایر ادیان توحیدی رابه رسمیت شناخته است.

انعکاس:تریبـــــون آزاد  وطن امــــــــروز

این نوشتار در پی آن است تا با بررسی گزاره‌های وحدت، راهکارهای نیل به «وحدت پایدار و متعالی» را بررسی کند اما در ابتدا نیاز به تعریف حدود دایره وحدت و ترسیم حداقل‌ها داریم.

«حداقل‌های وحدت» چیست و دامنه‌های این وحدت تا کجا گسترده است؟ رهبر حکیم انقلاب اسلامی در دیدار اخیر خود با دانشجویان در پاسخ به این پرسش، در تعمیم نگاه «جذب حداکثری و دفع حداقلی» در موضوع «وحدت» فرمودند:

«منظور من اتحاد بر مبناى اصول است. بنابراین وحدت با کیست؟ با آن کسى که این اصول را قبول دارد. به همان اندازه‌اى که اصول را قبول دارند، به همان اندازه ما با هم مرتبط و متصلیم؛ این می‌شود ولایت بین مومنین. آن کسى که اصول را قبول ندارد، نشان می‌دهد که اصول را قبول ندارد یا تصریح می‌کند که اصول را قبول ندارد، او قهراً از این دایره خارج است».

پس پایبندی به اصول، تنها شرط لازم برای ورود به دایره وحدت است، اما این کافی نیست. چه اینکه خود موضوع وحدت نیز از اصولی است که تعدی از آن، دایره وحدت را تنگ‌تر خواهد کرد و با این حساب، حرکت برای پیشبرد وحدت، تنها شرط ماندن در دایره وحدت نیز هست. حرکت به سوی وحدت، تنها راه پیش روی کسانی است که خود را معتقد به اصول می‌پندارند و تنها شرط تحقق وحدت متعالی و پایدار، این است که نگاه اصولگرایان به وحدت فراتر از نگاهی تاکتیکی و مقطعی، نگاهی استراتژیک و دائمی باشد.

در نگاه استراتژیک به موضوع وحدت، همه مساعی برای دستیابی به وحدت به کار بسته می‌شوند و هر اقدامی منافی این موضوع، حرکت به سوی وحدت را مورد خدشه قرار داده و به تبع آن خروج از دایره اصول را به همراه خواهد داشت. رسانه‌ای کردن اختلاف‌سلیقه‌ها بین مسؤولان و دستگاه‌ها، جدال سر مسائل دست‌چندم و غیراصلی، پررنگ کردن مسائل کم‌اهمیت و اصرار بر حواشی از جمله مصادیقی است که در وحدت ایجاد خدشه می‌کنند و استمرار این امر، موجب خروج مسببان آن از خطوط قرمز وحدت و دایره «خودی‌ها» یا به عبارتی ورود به جرگه «غیرخودی‌ها» است. پس تنها راه ماندن، فقط و فقط حرکت به سوی وحدت است.

انعکاس:وطن امــــروز

اخیرا افشاگری آیت‌الله جنتی از کمک یک‌میلیارد دلاری آمریکا با وساطت رژیم سعودی به یکی از سران فتنه، به قدری سایه وحشت و اضطراب را بر اردوگاه فتنه گستراند که سران فتنه و دستگاه تبلیغاتی نفاق را به هجوگویی و انکار واداشت اما تایید این سخن دبیر شورای نگهبان از سوی وزیر اطلاعات، گرد سردرگمی را بر اردوگاه فتنه پاشید.

افشای یک به یک اسناد دریافتی‌های سران فتنه از اربابان غربی خود – و گاهی عربی- در قبال وطن‌فروشی و خیانت، فتنه‌انگیزان را چنان سراسیمه کرده که دیگر برای کاستن از شدت فضاحت‌ها، راهی جز انکار نمی‌یابند اما آیا انکار آفتاب در روشنای روز راه به جایی خواهد برد؟

واقعیت آن است که هر قدر هم اعطای کمک‌های غرب برای پیشبرد اهداف فتنه اعم از کمک‌های مستقیم رسمی همچون مصوبات کنگره آمریکا و موسسات غربی یا کمک‌هایی در پوشش جوایز بین‌المللی برای هنرمندان، سینماگران، روزنامه‌نگاران، ورزشکاران و گروه‌های موسوم به فعالان صلح و حقوق بشری وابسته به جریان فتنه و دریافت‌های متعدد مخفیانه سران فتنه انکار شود، باز پذیرفتنی نخواهد بود که تحرکات نظام‌مند، پرهزینه و چندلایه فتنه‌گران پس از انتخابات، از اعانات نظام استکبار بی‌بهره مانده است. گو اینکه حتی اگر از وجود اسناد متعدد پنهان و آشکار درباره هزینه 17 میلیارد دلاری غرب –که به یقین افشای اسنادی در آینده بر آن خواهد افزود- و اعترافات تکان‌دهنده متهمان دستگیر شده مرتبط با این موضوع بگذریم، جولان پول‌های خارجی در خیابان‌های تهران در ناآرامی‌های سال گذشته با تشکیل شبکه هرمی انسانی فتنه، گماشتن اراذل و اوباش برای تخریب اموال عمومی و حمله به مراکز دولتی و خصوصی، ریخت و پاش‌های میلیاردی ستادهای فتنه و مخارج هنگفت تبلیغاتی و رسانه‌ای و... امری غیرقابل انکار است که نمی‌شود درباره آن تریدی به خود راه داد.

در واقع امروز اردوگاه فتنه دچار از هم‌گسیختگی و بی‌اعتمادی است و عتاب‌ها و پرخاش‌های از سر سهم‌خواهی فتنه‌گران نیز بر همین واقعیت دلالت دارد و جیره‌خواران نظام استکبار، آنجا که جیره همقطاران را از سهم خود بیشتر می‌بینند دچار این فرموده امیرمومنان(ع) درباره تشریح آینده فتنه می‌شوند که فرمود:«فتنه‌جویان چونان گورخران، یکدیگر را گاز می‌گیرند.»و این بیانگر واقعیتی است که فتنه‌جویان به‌رغم شکست سهمگینی که از نظام جمهوری اسلامی و ملت آگاه خورده‌اند، سدهای اعتماد به اربابان و هم‌کیشان خود را نیز شکسته یافته‌اند. موضوعی که دیگر نه در خلوت که در جلوت سران فتنه نیز بروز یافته و این شاید نشان از رازهای ناگفته‌ای میان فتنه‌گران است که متجاوزان به حقوق بیت‌المال در زمان تکیه بر قدرت، آیا از تعدی به حقوق همقطاران خود ابایی دارند؟

انعکاس:وطن امــــــروز