یادداشت‌ها

مهدی هاشمی رفسنجانی بعد از آن که متهمین دستگیر شده در اغتشاشات ، بارها از او به عنوان سرشاخه و یکی از عناصر کلیدی کودتای مخملی و حوادث اخیر، نام بردند و در حالی که با نفوذ و سفارش کانون های قدرت از لیست ممنوع الخروج ها خارج می شود، در اوایل شهریورماه از ایران گریخته و چند روز پس از آن دفتر هیئت امنای دانشگاه آزاد، سفر او – به عنوان رئیس دفتر هیئت امنای موروثی دانشگاه آزاد – به لندن را سفری کاری و برای سرکشی و افتتاح واحدهای خارجی دانشگاه قلمداد نمود. ماموریتی که با وجود گذشت حدود  ماه، هنوز به اتمام نرسیده است و البته قرار هم نیست خاتمه یابد. چرا که رئیس مجمع تشخیص به اصطلاح مصلحت نظام، اخیراً در دیدار با جمعی از دانشجویان دانشگاه های مشهد، آب پاکی را بر دست همه ریخته و اطمینان داده است که فرزندش به این زودی ها بازنخواهد گشت و او فعلاً قصد اقامت در خارج برای ادامه ی  تحصیل دارد. و این یعنی آن که برگشتن این متهم را باید تنها در خواب ها دید.

گر چه این فرار موسوم به ماموریت کاری، سوالات فراوانی را در پی داشته است، مساله ای که اما بی توجه مانده این است که حتی اگر این سفر ناتمام و نامعلوم وی ماموریتی است کاری – که نیست- چه کسی پاسخ گوی مخارج ده ها و صدها میلیاردی این متهم از شهریه ی دانشجویان دانشگاه آزاد خواهد بود؟ کدام مرجع، مسئولیت – بخوانید جرات – رسیدگی به هزینه های فرار یک متهم و حتی پرداخت حق ماموریت به ازای فرار به وی از کیسه ی ملت را دارد؟

گذشته از این ها که مهدی هاشمی آیا قصد برگشت دارد یا نه و چه دست هایی پیشتیبان اوست و جواب بریز و بپاش های این آقازاده را چه کسی باید بدهد، اما وقتی پای سوالی که مدت هاست اذهان عمومی را مشغول خود ساخته، بالاخره به کنفرانس های خبری دادستان محترم تهران باز می شود، پاسخی که به آن داده می شود اما قدی مضحک به نظر می رسد. (با عرض پوزش فراوان)

مسئولین زحمت کش قوه ی قضائیه و دادستان محترم تهران ضمن آن که بارها بر عدم تبعیض در اجرای عدالت تاکید داشته و هنر دستگاه قضا را برخورد با متهمان صاحب قدرت و ثروت دانسته اند – که به جد موضعی ارزش مند و قابل تقدیر است – اما آن چه که مضحک به نظر می رسد این است که ایشان چندین بار از طریق رسانه ها – و فقط از طریق رسانه ها و شفاهاً – اعلام کرده اند که اگر مهدی هاشمی خود را بی گناه می داند، در دادگاه حاضر شده و از خود دفاع کند. این گونه اظهار نظر، آن هم از سوی شخصی که در جایگاه عالی قضائی و حقوقی قرار دارد گر چه قدری بعید به نظر می رسد اما نشانه هایی با خود به همراه دارد که تردید جامعه در عدم عزم جدی دستگاه قضا در برخورد با متهمان منتصب به کانون های قدرت را تقویت می کند.

اگر دادستان محترم تهران، چنین موضعی را تنها به خاطر فرار از فشار افکار عمومی اتخاذ نکرده اند، پس چرا تا به حال هیچ اقدامی برای احضار نامبرده به دادگاه و تشکیل پرونده ی قضائی – با وجود اسناد متعدد و خدشه ناپذیر – برای مهدی هاشمی، صورت نگرفته است؟! کدام متهم عاقلی بدون آن که پرونده ای در دادگاه برایش مفتوح گردد، به دادگاه مراجعه کرده و از خود دفاع می کند؟! باید پرسید او نسبت به کدام اتهام رسمی باید از خود دفاع کند؟ در کدام دادگاه و از کدام پرنده؟! و اصلاً چرا؟

این گونه اظهارات غیرحقوقی دادستان محترم تهران که البته با پاسخ ها و نامه نگاری های تحقیرآمیز مهدی هاشمی نیز همراه بوده است، نه تنها روشن گر افکار عمومی نخواهد بود، بلکه گرهی بر کلاف سر در گم عدالت نیز خواهد زد و تردید احتمالی متهمانی نظیر مهدی هاشمی و امثال او را بر وجود حاشیه ی امن برای خود، به یقین مبدل خواهد ساخت.

اگر حقیقتاً قوه ی محترم و زحمت کش قضائیه، هیچ ملاحضه و تبعیضی در اجرای عدالت قایل نبوده و در صدد برخورد با همه ی متخلفان است، پس چرا هنوز متهمان ردیف اول پرونده ی اغتشاشات که موجب خسارت های جبران ناپذیر حیثیتی، روانی، جانی و مالی شدند و آن ها که آبروی نظام را به بهایی ناچیز در طبق اخلاص، تقدیم اربابان خارجی خود می کنند و در حال محاربه با نظام اسلامی هستند، با آزادی تام و مطلق در حال عربده کشی و گردن کشی هستند، حال آن که، آنانی که از سر جوزدگی و غفلت و بی بصیرتی، در این کارزار فتنه وارد شده و سنگی پرتاب کرده و سطلی به آتش کشیده بودند، حکم محکومیتشان را هم سنگین تر از فرماندهان خود گرفته اند.

اگر مسئولین محترم قضائی و دادستان محترم تهران، جداً قصد آن دارند تا مهدی هاشمی را به ایران فراخوانده و عدالت را درباره ی وی به اجرا درآورند، پس چرا تا کنون نسبت به اقدامات مشابه و دامنه دار فائزه ی هاشمی، حتی خم به ابرو هم نیاورده اند؟!

عدالت به تعبیری که گذشت، قدری آیا خنده دار نیست؟!