یادداشت‌ها

چند روز قبل آلمان، فرانسه و انگلیس خبر از راه‌اندازی «کانال مالی ویژۀ اروپا با ایران» (SPV) برای حفظ برجام دادند. در بیانیۀ مشترک این سه کشور  آمده است این ساز و کار مالی محدود به واردات دارو، لوازم پزشکی و مواد غذایی توسط ایران بوده و اجرای آن نیز منوط به مراعات «دقیق‌ترین استانداردهای جهانی در زمینۀ مبارزه علیه پولشویی و تأمین مالی تروریسم (AML/CFT)» است. بر این اساس این سه از ایران خواسته‌اند که هر چه سریعتر «تعهداتش» به FATF را اجرایی کند.  در واقع آنچه «کانال مالی ویژۀ اروبا با ایران» خوانده می‌شود چیزی جز «برنامۀ نفت در برابر غذا» نیست الا اینکه همین نفت در برابر غذا را هم به پذیرش FATF منوط کرده است.

نفت در برابر غذا نام برنامه‌ای بود که به دنبال تحریم‌های سازمان ملل ضد عراق پس از حملۀ این کشور به کویت به اجرا درآمد و تا اشغال عراق توسط امریکا پیش رفت. بر اساس برنامۀ نفت در برابر غذا، عراق می‌توانست نفت بفروشد اما عواید آن را تنها می‌بایست به واردات مواد غذایی و دارو صرف نماید. در طی سال‌های اجرای این برنامه، عراق تحت شدیدترین نظارت‌های بین‌المللی قرار گرفت اما نه تنها سایۀ تهدید از رویش برداشته نشد، بلکه با سلطۀ اطلاعاتی نهادهای بین‌المللی، این کشور در کام جنگ، ویرانی و اشغال فرو رفت.

به نظرم به صف کردن مردم برای خرید اقلام خوراکی، صحنه‌آرایی کثیفی است برای بردن کشور به سمتی که جمهوری اسلامی را مجبور کند به چیزی بدتر از «نفت در برابر غذا» تن دهد.