یادداشت‌ها

سال‌ها قبل که بار مخارج نجومیِ تیم فوتبال تراکتورسازی را با چسباندنش به مسئلۀ امنیت ملی(!) بر عهده گرفتند، معتقد بودم چنین نگاهِ ابزاری به یک تیم ورزشی و اراده برای کنترل امری با ریشه‌های اجتماعی با گستردن سایۀ نگاه امنیتی بر سر یک تیم، نه تنها از اساس غلط است و از این پول‌پاشی‌های ناعادلانه هیچ طرفی نمی‌شود بست، بلکه هیچ چیزی هم عاید ورزش و عاید نام آذربایجان نخواهد شد. و امروز هم که دیگر از پسِ اشتهای این پول‌آشامِ بی‌حاصل برنیامده‌اند و لگام این تیم را زیر نگاه‌های سنگین هوادارانش، دستپاچه به  یک چهره‌ی بدنام اقتصادی واگذاشته‌اند باز هم باور دارم که «فوتبال آذربایجان» بازندۀ این بازی است.

فوتبال این وسط فقط بازیچه‌ای است که قرار است اقبال اجتماعی‌اش، نردبان مشروعیتی زیر پاهای کسی باشد که تا همین دیروز پله‌های دادگاه‌های اقتصادی را بالا و پایین می‌رفته است و نامش را هم‌ردیف کلان‌محکومان اقتصادی می‌نوشتند. و البته این فقط تراکتورسازی نیست که  قربانی شده است؛تیم‌های رده پایین‌ترِ ماشین‌سازی و گسترش فولاد هم همین قصه را دارند.

القصه «فوتبال آذربایجان» را منت‌دارِ یک سوپر دوپینگی کرده‌اند که عین کسبِ سرمایه‌اش، خرج کردن‌هایش هم بی‌حساب و کتاب است و این بی‌حساب بودن از او اسطوره‌ای ساخته که به معجزۀ پول قادر است هر بیننده‌ای را مسحور کند و وادارش نماید  آنچه را که می‌بیند «تاریخی و شگفت‌انگیز» بداند. و این بزک‌ها و  داستان‌سرایی‌ها از این سرمایه‌دار نوکیسه که بخش بسیار کوچکی از منافع اقتصادی‌اش در گرو این تیم‌هاست، غولی غیرقابل مهار خواهد ساخت.