یک معضلِ سیاست‌های رسمی، استانداردسازی دغدغه‌ها و تثبیت آن‌هاست. تثبیت الزاماً نه به معنای مثبتش، به معنای تبرید دغدغه‌ها بر روی مصادیقی محدود. این تثبیت و تبرید، اثراتش را بر روی سیاست‌های غیر رسمی و بر روی افکار عمومی، بسیار بیشتر از آنی می‌گذارد که فکرش را می‌کنیم. به همین علت است که وقتی مساله‌ای هر چند بسیار مهم، برای دستگاه‌های متولی سیاست رسمی کشور مهم نباشد، هر چقدر هم که ما بخواهیم مهمش بدانیم و روی آن حساس شویم، هرگز به آن درجه‌ی اهمیت و حساسیت که بایسته است نخواهد رسید.
این‌که کشتار مردمِ بی‌دفاع کشمیر و جامو توسط ارتش هند، با وجود رسیدن آمار این جنایت به نزدیک 50 شهید و چند هزار مجروح، هنوز صدای اعتراضات را چندان بلند نکرده است، علتش همین مساله‌ی معروض است. سیاست رسمی و دیپلماتیک، ابدا قصدی بر آن ندارد که جبهه‌ای جدید مقابل رویش بگشاید و در این‌باره، اقدامی در خور و متناسب با ابعاد ماجرا داشته باشد. برای همین محافظه‌کاری‌ها هم هست که مثلا خون غربی، همیشه رنگینتر بوده است از خون شرقی. و مصادیق این قاعده، چه بسیاراند.
اما عارضه‌ای بدتر از آن‌چه که سیاست‌های رسمی، دغدغه‌هایمان را به آن دچار کرده‌اند هم وجود دارد و آن رخوت و رسمیت‌زدگی جماعت حزب الله در قبال مسائل مترتب بر انقلاب اسلامی است. تا آن‌جا که اگر مثلا «شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی» به عنوان نهادی رسمی، برای مساله‌ای –که در اغلب موارد تقویمی و از پیش مشخص شده است- دعوت به تظاهرات و اعتراض نکند، بسیار بعید است که حزب‌اللهی‌ها پیش‌قدم شوند و از سر دغدغه، اقداماتی این‌چنینی انجام دهند. حتی بیانیه‌های حزب الله هم –که طبعا سهل‌ترین و بی‌هزینه‌ترین نوع واکنش به مسائل است- معطل این ماجراست.
مقصود سخن آن‌که، کشمیر دارد این روزها در میان زخم دست و پا می‌زند و ما هیچ کاری نمی‌کنیم. حتی صدای حمایت خشک و خالیمان را هم به گوش آن‌هایی که دارند به بهای جان، با انقلاب ما اعلام همراهی می‌کنند نرسانده‌ایم. آن‌قدر تنبلیم که دستگاه دیپلماسی کشور را برای آن‌که اقل کم از فشار افکار عمومی –که ما باشیم- رها شود، به اعلام موضعی در سطح سخنگو هم وانداشته‌ایم.
حزب‌اللهی‌ها دارند در جمهوری
اسلامی استاندارد می‌شوند و تبدیل به دیپلمات‌های عمومی‌ای که برای ابراز دغدغه‌ها
و مواضعشان، نیاز دارند که از دستگاه‌های رسمی کسب تکلیف کنند و معطل دعوتِ نهادهای
رسمی بمانند.
چنین نحوه‌ی تعامل استانداردی با انقلاب، در آتیه به مرگ آرمان خواهد
انجامید.
