درآوردن بازی "همه یا هیچ" دولت با وجود پنهان کاری دوساله در مذاکرات تا رسیدن به متن نهایی چند روز پیش، و وقع ننهادن به حتی یک نقد و اصرار بر ایرادات نتایج گذشته و عبور از خطوط قرمز ترسیمی رهبری با امضای "وین چای"، و از سویی توسل به چماق جهانی و اقدام پیش دستانه شورای امنیت سازمان ملل متحد قبل از قرار گرفتن متن حاصله در مجاری قانونی کشور و تصویب و اصلاح نهایی، تنها و تنها دو مساله را دنبال میکند:
تحمیل "وین چای" بدون کوچکترین اصلاح و دستخوردی به کشور و در صورت عدم موفقیت به تحمیل این متن ذلت بار، انداختن توپ در داخل کشور به زمینی غیر از زمین دولت و شکستن همه کاسه ها بر سر کسانی که دولت در پیمودن این راه گاها بی بازگشت، هیچ نقش و تاثیری برایشان قایل نشده است.
دولت با به راه انداختن این بازی دو سر باخت داخلی، نشان داد از عمل کردن به دو توصیه مهم رهبری در زمان پس از متن نهایی هم استنکاف کرده است.
توصیه اکید رهبری به "در مجاری قانونی قرار دادن متن برای تصویب و اصلاح نهایی" و "عدم دو پاره کردن کشور درباره مساله مذاکرات"، راهی است که دولت برای تحمیل "وین چای" به کشور، از هر دوی اینها هم در شرایط، وقت و وضعیت مقتضی عبور کرده است.
دولت اگر چه فکر میکند با قرار دادن کشور در مسیر بازی "دو سر باخت" در ماه های منتهی به انتخابات مجلس خواهد توانست بازی "دو سر برد" برای خود و جریانش به راه اندازد، لکن بارنده اصلی میدان، جریان تحمیل گر خواهد بود.
دولت ضمن اینکه نخواهد توانست، مردم و کشور را تسلیم زیاده خواهی های استکبار و وادادگی جریان و گفتمان خود کند، از پاسخ دادن به انتظارات پسامذاکرات و وعده های بسته شده به مذاکرات توسط خود دولت، ناتوان خواهد بود.
هیچ دور از انتظار نیست، دولت یکهویی یازدهم، اولین دولت تک دوره ای کشور باشد. گو اینکه، با تبیین و روشن تر شدن واقعیات "وین چای"، انتظارات عامه مردم از مساله مذاکره و توافق و پرونده هسته ای، با خروج از حجاب دولت ساخته پنهان کاری و دروغ، و فرو نشستن پروپاگاندای گفتمان غرب گرای سازش و مبرهن شدن ماهیت اصلی "وین چای" و دروغ بودن القای پیروزی دولتی ها، مسیری معقول به خود بگیرد و مطالبات عمومی از نگاه به تحریم، به سمت اقتصاد داخلی و مقاوم کردن آن خواهد چرخید. و آنجاست که حربه مقصر دانستن تحریمها کارآمدی اش را از دست خواهد داد.
