یادداشت‌ها

آقای رئیسی را گزینه‌ی حداقلی برای نمایندگی گفتمان انقلاب اسلامی در انتخابات ریاست جمهوری می‌دانم ولی با حفظ همه‌ی نقدها و حرف‌ها، قطعاً به ایشان رای خواهم داد.

علاوه بر دلایل سلبی منتهی به این گزینش، از دلایل مهم ایجابی این انتخاب، حمایت تمام عیار دکتر سعید جلیلی و قرار دادنِ برنامه‌های مدون و تیم کارشناسیشان در اختیار حجةالاسلام رئیسی است.

دیگر نقاط قوت او، این‌ها هستند:

۱. پاکدستی و سلامت نفس

۲. خدمت صادقانه به مستضعفین و محرومان

۳. اجتناب از حواشی سیاسی

۴. تعلق به گفتمان انقلاب اسلامی

۵. باور  داشتن به استقلال کشور در جمیع جهات و نفی استکبار

۶. التزام به سیاست خارجی عزتمندانه و در جهت منافع ملی، و حمایت از مستضعفان و آزادگان در جهان

۷. تعهد نسبت به اقتصاد درون‌زا و توانایی‌های ملی

و نقدهایی که به ایشان دارم، داخل در این سرفصل‌هاست:

۱. فهم حداکثری از گفتمان انقلاب اسلامی

۲. مردم‌باوری و تلقی صحیح از جمهوریت

۳. عدم مماشات با فساد و تبعیض و عدم محافظه‌کاری

۴. تسلط بر مسائل کشور، متناسب با جایگاه ریاست جمهوری

۵. روشن بودن مواضع فرهنگی، اجتماعی و سیاسی، و اولویت‌ها و ضرورت‌ها

لیست زیر را به ترتیب صلاحیت از میان حدود ششصد کاندیدای پنجمین دوره‌ی انتخابات شورای شهر تبریز با مشورت دوستان مورد اعتماد انتخاب کرده‌ و تنها از باب مشورت به برادران و دوستان پیشنهاد می‌دهیم و عمیقاً باور داریم تشخیص فردی افراد، اولی بر هر معرفی است.

شاخصه‌هایی که در این انتخاب در نظر گرفته شده‌، اجمالا این‌ها هستند:

پاکدستی و حسن سابقه | مردم باوری | داشتن روحیه‌ی انقلابی و جهادی | اصل دانستن مسئله‌ی عدالت و تلاش برای رفع تبعیض | ترجیح منافع عامه بر مصالح فردی و گروهی | عدم تعهد نسبت به جریانات سیاسی و جناح‌ها، و تسلیم نشدن در برابر جریانات زر و زور | تعهد خادمانه نسبت به مستضعفان و محرومان | عدم انفعال در برابر فساد و بی‌عدالتی | داشتن درک صحیح از جایگاه و وظایف شورا و شهرداری | آشنایی کافی با مسائل شهر و داشتن راه‌کارهای معقول برای حل معضلات

با توجه به موارد فوق و با در نظرداشتن سوابق، مواضع و دیدگاه‌ افراد، 13 کاندیدا در سه سطح معرفی می‌شوند:

الف) دارای #صلاحیت_حداکثری

تنها فردی که او را دارای همه‌ی این شاخصه‌ها می‌دانیم و عملکرد روشن او در دو دوره‌ی سوم و چهارم شورای اسلامی شهر تبریز ضمانتی بر این انتخاب است:

1. محمدحسن اسوتچی

ب) دارای #صلاحیت_بالا 

کسانی که حائز اغلب شاخصه‌های بالا بوده و دارای سوابق منفی و معارض با شاخصه‌های مذکور نیستند:

2. جواد آقاجان‌نژاد

3. نسرین پیرسمساری

4. محمدحسین پیکانی

5. ایران آهور

6. جواد عباسعلیزاده

ج) دارای #صلاحیت_متوسط

کسانی که بخشی از شاخصه‌های بالا را دارند و در محدوده‌ی شناخت ما، تقریبا دارای سوابق منفی و معارض با آن شاخصه‌ها نیستند. البته از میان کاندیداهای موجود کسان دیگری را همتراز این افراد می‌شود یافت، لکن وسع تشخیص ما در این حد بوده است:

7. خدایار تاروردی‌پور

8. ابوالفضل رشیدی

9. محمد اشرف‌نیا

10.  سعید حاجی 

11. محمد ایرجیان

12. داود امیرحقیان

13. رشید صالح‌پور

نفرات زیر هم می‌توانند جایگزین این افراد در نظر گرفته شوند:

14.  احمد انیسه

انتخابات شورای اسلامی شهر و روستا، فرصتی است برای بسط «جمهوریت» در همسایگی مردم. فرصتی که بسیاری از ظرفیت‌هایش مغفول مانده و فقط به صندوق رای‌اش بسنده شده است؛ و بدیهی است که صندوق رای به تنهایی نمی‌تواند حامل «جمهوریت» باشد.

در جمهوری اسلامی بخش قابل توجهی از بار جمهوریت را «نهادِ انتخابات» بر عهده دارد؛ نهاد به معنای یک فرآیندِ دارای موضوعیت، نه یک طریقِ صرفِ خلاصه شده در صندوق رای.

اگر انتخابات نتواند مناسبات قدرت را جدای از انتخاب‌شوندگان جابجا کند و به خلق قدرت اجتماعی نینجامد، نهاد انتخابات شکل نگرفته است. مردم باید از منفعلانِ انتخاب‌گر صرف، به بازیگران اصلی صحنه‌ی انتخابات تبدیل شوند، و نامزدان انتخابات نه فقط برای جلب رای –به معنای اسمی آن- که برای برآوردن اراده‌ی مردم و مطالبات آنان با هم رقابت کنند.

انتخابات شورا، بیش از دیگر انتخابات‌ها این قابلیت را دارد که علاوه بر صندوق رای، موضوعیتِ فرآیند انتخابات و اصالت آرای مردم را محقق کند. هم از این جهت که تعیین‌کننده‌ی نزدیکترین نهاد حاکمیت به مردم است و هم از این باب که گستره‌ی اعمال حاکمیتش منحصر به جغرافیای پیرامون و تماماً در مرئای ماست.

 کارگران را در روز کارگر به صورتی رسمی و از پشت تریبون حرم امام مستضعفین، به خرد کردن دهانشان تهدید می‌کنند + و از آن طرف، خانه‌ی کارگر که به ظاهر اتحادیه‌ای صنفی برای پی‌گیری مطالبات کارگران و حمایت از آنان است، به جای طرح مطالبات و استیفای حقوق کارگران، در و دیوار شهر را با تبلیغات برای همین رئیس‌جمهور پر کرده است تا ضد کارگرترین دولت، با پول و برند «کارگر» تبلیغ شود.

 

حمایت خانه‌ی کارگر از دکتر حسن روحانی در حالی است که او در کتاب «امنیت ملی و نظام اقتصادی ایران» که با همکاری آقایان محمدباقر نوبخت، محمد نهاوندیان، محمد حسین ملایری و اکبر ترکان نوشته، آورده است:

«یکی از معضلات کارفرمایان و کارخانه‌های کشور وجود اتحادیه‌های کارگری است. لذا کارگران باید نسبت به خواسته‌های کارآفرینان انعطاف داشته باشند. از سوی دیگر یکی از چالش‌های دیگر قانونِ کار است که در آن، طرف صاحب سرمایه مظلوم واقع شده است و باید به کارفرما و  کارگر اجازه داده شود که در دستمزد‌های پایین‌تر و با مزایای اجتماعی ناچیزتر برای یکدیگر کار کنند و آزادی‌های اقتصادی نباید محدود گردد... یکی از مشکلات چانه‌زنی نیروی کار بر سر دستمزد است... چالش دیگر هزینه‌ی بالای اخراج نیروی کار برای کارفرما است.»

ما از یک انقلاب در همه‌ی ساحات -از انقلاب انفسی انسان تا انقلاب در آفاق جهان- به وضعیتی در امروز رسیده‌ایم که همه‌چیز از باریکه‌ی سیاست نگاه و فهم می‌شود؛ و این سیاست‌زدگی، انقلاب اسلامی را از یک فرآیند پویا به واقعه‌ای سیاسی فروکاسته است. جمهوری اسلامی هم که نماد و نمود یک نظام سیاسی بلاانسداد بر اساس منظومه‌ی گفتمان انقلاب اسلامی است، بسیاری از امکانات و ظرفیت‌های خود را در این فروکاست از دست داده و به ساختاری صرفاً اداری-سیاسی تبدیل شده که در مسائل متعددی از مهمات اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی جامعه و حتی در امر  سیاست، گاه دچار انسداد شده است.

چیرگی سیاست بر جمهوری اسلامی، البته بلیه‌ای‌ست که تازگی ندارد اما هر چه پیش می‌رویم، سایه‌اش را در جامعه بیشتر می‌گسترد و ریشه‌هایش را محکم‌تر می‌دواند تا آن‌جا که مولفه‌های ماهوی نظام -جمهوریت و اسلامیت- را با تحدید و تهدید مواجه نموده است. تحدید جمهوریت با تفاسیر محافظه‌کارانه از اسلام که مطابق با اسلام ناب حضرت امام(ره) نیست و متقابلا تهدید اسلامیت نظام با نحوه‌ی نگرش سیاست‌زده و قبیله‌ای به مسئله‌ی جمهوریت، شرایطی پدید آورده است که جمهوری اسلامی با اصل خود و آن‌چه می‌بایست می‌بود، روز به روز فاصله‌ی بیشتری می‌گیرد.

آن‌چه ضرورت و فوریت دارد برچیدن شاخه‌های سیاست و حرس انقلاب از این آفت، بازخوانی مبانی انقلاب اسلامی و بازگشت به خط روشن ولایت فقیه است.