یادداشت‌ها

خیز برداشتن یک کاندیدای متخلف انتخابات گذشتهٔ مجلس، برای نشستن بر کرسی استانداری آذربایجان شرقی اصلاً مسئلهٔ عجیبی نیست.

این فرد در رقابت‌های انتخاباتی علاوه بر جابجایی آرایش که در نهایت با مداخلهٔ هیئت نظارت بر انتخابات در مرحلهٔ رسیدگی به شکایات ناکام ماند، به صورت علنی برای جمع کردن رأی در یکی از روستاهای تبعهٔ تبریز با تهدید اهالی، چیزی قریب به این مضمون گفته بود که شما چه به من رأی بدهید و چه ندهید، پیروز خواهم شد اما مسئله این است که آمار رأیم در این صندوق، در آیندهٔ تعاملاتم موثر خواهم بود.

فرد مذکور بعد از ناکامی‌اش، تلاش گسترده‌ای هم برای تصدی کرسی‌های مختلف مدیریتی نمود و توفیق چندانی نیافت اما این تلاش‌ها هیچ وقت متوقف نشد.

اما نکتهٔ قابل تأمل ماجرا این است که دستگاه قضایی، تاکنون اقدام موثری برای رسیدگی به تخلفات فرد مذکور در انتخابات گذشته انجام نداده است، به صورتی که او اکنون برای تصدی بالاترین مقام سیاسی استان که متولی برگزاری انتخابات‌ها نیز هست تلاش می‌کند و این مسئولیت نهادهای نظارتی و قضایی را دو چندان کرده است.

امام که عزم نهضت کرد، تنها بود. این را می‌شود از همین فهمید که کسی مثل طیب حاج‌رضایی که از اوباش کودتای ۲۸ مرداد بود، غیرتش تنهایی حاج‌آقا روح‌الله را نکشید و آمد پای کار نهضت.

در این حال و هوا، وقتی شبانه می‌ریزند توی خانهٔ امام و دستگیرش می‌کنند، از او می‌پرسند: «تو که جلوی شاه می‌خواهی بایستی، پس سربازانت کو؟» و جواب می‌شنوند که «سربازانم در گهواره‌اند.» 

انصافاً جواب عجیبی است! آخر سرباز را چه به گهواره؟! اما دیری نکشید که این حرف عجیب، تعبیر شد و کودکانِ خفته در گهواره‌های سال ۴۲، بساط طاغوت را برچیدند.

شاید جملهٔ «اسرائیل ۲۵ سال آینده را نخواهد دید» هم همان‌قدر عجیب به نظر برسد؛ اما چرا عجیب باشد وقتی امروز نسلی در فلسطین می‌بینیم که مقاومت، با گوشت و خونش آمیخته است و مرگ در نظرش بازیچه‌ایست مثل بازی هر روزهٔ کودکان؟

و چه جای عجب است اگر چنین وعده شود؛ که ما هم عشق به قدس را به فرزندانمان می‌نوشانیم و گهواره‌هایشان را به هوای آزادی فلسطین می‌گردانیم و برای آن موعود مبارک و آن مبارزهٔ نهایی آمادهٔ‌شان می‌کنیم.

شاید فاتحان قدس هم امروز در گهواره‌هایشان خوابیده‌اند.