پدر جذامیان رفت
بیماران مظلوم جذامی، امروز در سوگ کسی نشسته اند که فکر می کنم دیگر کسی نتواند جای او را برایشان پر کند. پدری عطوف و ایثارگر که همه هم و غمش را برای بهبود و زندگی هر چه بهتر جذامیان به میدان آورده بود.
استاد دکتر سیدمحمدحسین مبین، دانشمندی که زندگی و جوانی اش را وقف جذامیان ایران کرده بود و سال های سال برایشان پدری کرد و باز در دوران کهولت و بیماری، لحظه ای از یادشان غافل نبود.
بی منت و بی ادعا، کمرِ خدمت به جماعت مستضعفی بسته بود که به دلیل تنگ نظری ها، به «بابا باغی» کوچانده شده اند. جماعتی که ما، چشم دیدنشان را نداشتیم و از سر خودخواهی محبوس و منزویشان کرده ایم. آدمهایی که امروز از آنها خبری در میان ماها نیست، و حضورشان انکار شده است، اما حاشا که وجودشان، و غم و رنجشان، انکار شود.
هر جا که حرف از مفاخر آذربایجان و ایران زده شود به نظرم حیف است که نام این مرد را در آنجا نشنویم. او بزرگ است، هر چند به قدر یک بازیکن تیم لیگ برتری هم شناخته نشود. او کسی بود که اگر در دوران حیاتش هم، هر چه برایش بزرگداشت گرفته می شد باز در برابر بزرگی اش کم بود و حیف که چندان رغبتی به این کار نشان داده نشد.
روح عطوفش قرین رحمت و مغفرت حضرت باری باد.
