یادداشت‌ها

دو سال است که میانمار صحنه فجیع ترین نسل کشی هاست و گویا موقعیت ژئوپولیتیکی اش، همه را مجاب کرده که چشم بر همه آن چه که آنجا می گذرند فروبندند و از اینکه نمی ببینند در برمه چه بر سر انسان آمده است، دم بر نیاورند. اگر برمه جایی در اروپا و امریکا و یا لا اقل جایی در خاورمیانه بود، شاید مدتها پیش داد همه -و اقل کمش، داد وجدان های بیدار بشری- درمی آمد، اما افسوس که آن ها که در میانمار سلاخی و آواره شده اند مظلوم تر از این حرف ها هستند.

نمی دانم برای بشر امروز و یا لااقل وجدان های بیدار و یا دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران، چه آماری از نسل کشی و غارت و آوارگی نیاز است تا توجهی هر چند کوتاه به برمه داشته باشند و سری نیز به شرق بگردانند؟

دستگاه دیپلماسی نظامی که باید حامی مستضعفان و محرومان و مظلومان و گرسنگان عالم باشد(۱)، امروز در برابر کشتار ده ها هزار نفری و آوارگی و بی پناهی صدها هزار انسان بی گناه -حتی فارغ از مسلمانی شان- سکوت اختیار کرده و به قدر محکومیت های بی ارزش دیپلماتیک هم زبان به اعتراض نمی گشاید.

دستگاه دیپلماسی نظامی که طبق قانون اساسی اش (۲) موظف است از استقلال و آزادی و حکومت حق و عدل در سراسر عالم و از مستضعفان جهان در برابر مستکبران دفاع کند، امروز کجای صحنه میانمار است؟ گویا فقط استضعاف را محدود به مناطق خاصی از جهان کرده اند، و ما فقط به حمایت از آنان بسنده کرده ایم؟ و به آن دل خوشیم؟

کجایند وجدان های بیداری که هرگز ظلم را برنتافته اند؟ کجایند نهادها و تشکل هایی که عدالتخواهی و ظلم ستیزی را آمال خود می دانند؟! کجایند مدعیان حقوق بشری که برای اعدام یک جانی و یک قاچاقچی مواد افیونی مخدر، کوش عالم را کر کرده اند؟ کجایند رسانه هایی که مدعی انسانیت اند و داعیه دار بی طرفی و حقانیت؟

کجاست کمک هایی که کودکان بی پناه برمه را به قدر وعده ای غذا هم که شده، سر سفره طعامی بنشاند؟ کجاست آن بیانیه هایی که برای همه چیز حتی روز جهانی سرویس بهداشتی! صادر میشوند اما از نسل کشی در بایکوت مطلق خبری، حتی ککشان هم نمی گزد؟

کجایند روشنفکرانی که برای نشان دادن اوج عاطفه شان، دنبال سرپناه برای سگان ولگرد می گردند -هر چند که از کنار بی سرپناهی انسانی در همسایگیشان به راحتی رد می شوند- ؟ کجایند کسانی که دادشان از قربانی کردن احشام درآمده است اما چشمشان هرگز کشتار ده ها هزار نفری نسل آدم را نمی بیند؟

کجایند علمای اسلام؟ الازهر کجاست؟ علمای قم و نجف و مشهد کجایند؟ و کجاست حزب الله؟ کجایند حامیان گفتمان انقلاب اسلامی؟ کجایند آزادگان؟ کجاست تجمعات و اعتراضات و تحصن ها به سلاخی بنی آدم در گوشه ای از جهان که حتی نمی گذارند آهشان را کسی بشنود؟ کجاست صدایی که به اعتراض برخیزد؟

-------------

1. «ما باید در ارتباط با مردم جهان و رسیدگی به مشکلات و مسائل مسلمانان و حمایت از مبارزان و گرسنگان و محرومان با تمام وجود تلاش نماییم و این را باید از اصول سیاست خارجی خود بدانیم.» بخشی از پیام حضرت روح الله در پذیرش قطعنامه ۵۹۸

2. «جمهوری اسلامی ایران سعادت انسان در کل جامعه بشری را آرمان خود می داند و استقلال و آزادی و حکومت حق و عدل را حق همه مردم جهان می شناسد. بنابراین در عین خودداری کامل از هرگونه دخالت در امور داخلی ملت های دیگر از مبارزه حق طلبانه مستضعفین در برابر مستکبرین در هر نقطه از جهان حمایت می کند.» اصل یکصد و پنجاه و چهارم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران