💠 شهید، دیگر پرچم نیست؟!
«هر شهید پرچمی برای استقلال و شرف این ملت است.» و نمود عینی و مجسم شده‌ی این کلام را در بافت سنتی گلزارهای شهدا بر سر مزار شهید می‌شد دریافت. آن‌جا که صدها پرچم شانه به شانه‌ی هم افراشته بودند و با هر نسیمی خود را به سینه‌ی باد می‌سپردند تا فراموش نکنیم برای اهتزاز این پرچم بهترین فرزندان ملت به خونشان غلتیده‌اند.
این پرچم‌ها نماد استواری امت ما بر سر پیمان تاریخی‌شان بود و افراشتن آن بر سر مزار شهدا تاکید بر این مساله که ما بر عهدمان تا پای جان ایستاده‌ایم و این‌ها نیز شاهدان عینی این عهداند. علمداران بی‌سر و بی‌دست و پاره‌پاره‌ای که با نثار جانشان نگذاشتند پرچم ما -که نماد حاکمیت الله است- برافتد.
این پرچم‌ها در طرحِ به اصطلاح «ساماندهی گلزار شهدا» همگی از سر مزار شهدا جمع شده‌اند تا فکری که دوست دارد همه جا را برای جولان و بیلان مدیران و صاحب منصبان هموار کند و حضور تشریفاتی‌شان در مزار شهدا بی‌هیچ مانع بصری و عبوری باشد، گلزار شهدا را به یک تالار با مزیت دفن شهدا در کف آن بدل کند و هر نمادی را که مانع این مسطح شدن باشد به دم بولدوزر بسپرد که بکوبد و هموار کند تا مبادا شوکت مدیران در پس این موانع گم شود.
تخریب گلزار شهدا همه‌ی برجستگی‌های تجسمی و معنایی مزار شهدا را از بین برده و شهدا را کف‌چین اقدام رهگذران کرده است. اکنون هر شهید یک کاشی است برای تالار بی‌روحی که ساخته‌اند و دیگر هیچ اثری از نشانه‌های انحصاری‌ای که نشان دهد این‌جا مدفن شهداست وجود ندارد.
