💠 وای از آن روز
وای از آن روزی که قرآن را به بزرگی و کوچکی ابعادش و به جنس اوراقی که روی آن کتابت شده و به طرز نوشتارش و صناعتی که در آن به کار رفته ارزش بگذارند.
و این آیا نگاهی تماماً ماتریالیستی به قرآن نیست؟
نگاهی که در آن قرآنِ مطلا و سیمین ارزشی بیشتر داشته باشد و به مصحف شریف وحی نگاهی تجملی و چشم‌نوازانه شود و ارج و قدرش را به زیور و طلا و تجمل‌شدگی‌اش بدانند و روح قرآن و آن بی‌کرانه‌ی معنا را وانهند و با کلماتش و با ظواهرش بازی کنند.
وای از روزی که قرآن دست‌مایه‌ی تردستی‌ها و محملی برای عرضه‌ی صناعت‌های خارق‌العاده شود و بر این مباهات شود که قرآن، این عقل مطلق، در کتابی که نماد تمام عیارِ بی‌عقلی و نماد پوچی و دنائتِ دنیای مادی است (در کتاب گینس) ثبت گردد! و آیا این ثبت‌شدگی در کنار انواع و اقسام بی‌خردی‌های شنیعی که آدمی شرم دارد از بیانش، بر عظمت این کتاب شریف می‌افزاید یا العیاذبالله ... ؟
مجد قرآن نه در طلاکاری و صناعت خارق‌العاده‌ی آن است و نه به ثبتش در امثال گینس؛ مجدش در جاری ساختن این معنویتِ بی‌انتها در زندگی بشر تشنه‌ی معنویت و عقلانیت در عصر عاری از معنا و عقل است. برای این هم نه نیازی به کوچکترین قرآن جهان داریم و نه به بزرگترین و پرطمطراق‌ترینش.
+ ثبت کوچکترین قرآن جهان در گینس
