💠 تبریزِ تحقیر شده‌ی 2017
تبریز، دچار مدیرانِ غیرمسئولی شده است که در جواب تذکرات یک نماینده‌ی شورای شهر مبنی بر پرداخت به موقع حقوق کارگران و کارمندان شهرداری، در جلسه‌ی علنی شورا خط و نشان می‌کشند که در ماه آتی، حقوق‌ها را به موقع پرداخت نخواهند کرد!
بدتر از آن دچار دورنشینانِ نماینده‌نامی شده‌ایم که در برابر این تحقیر شدن، ساکت نشسته و گردن کج کرده‌اند. این‌ها کسانی هستند که در برابر فسادِ شبکه‌ای در شورا و شهرداری، که منجر به بی‌آبرویی و بی‌اعتباری شورا و سلب عضویت 4 عضوِ آن و بازداشت نزدیک به 30 نفر از مدیران و کارکنان شهرداری شد، همین‌جور ساکت و بی‌رمق نشسته بودند و تماشا می‌کردند؛ و به جای اصلاح این ساختارِ مدیریتی فسادزا، بر ابقای آن تلاش کردند.
وقتی این‌گونه است که هم «شهردار»ی که از مجموعه‌اش، پرونده‌ی کلان فساد بیرون آمده و هم «رئیس شورا»یی که ماحصل مدیریتش 4 عضو سلب عضویت شده به اتهام فساد و ارتشاست، محکم و بی‌چون و چرا سرجایشان نشسته‌اند و کسی در حد یک سوال هم از این‌ها نپرسیده که چرا چنین شده، باید هم شهر و نمایندگان مردمش در شورا این‌قدر تحقیر شوند که مدیری که در جایگاه پاسخگوییِ صرف قرار دارد به عضو شورایی که در جایگاه تذکر و نظارت بر اوست، این‌گونه صدایش را بلند کند که به خاطر «سوء استفاده‌ی او از جایگاهش»!!! حقوق این ماه را به وقتش پرداخت نخواهیم کرد.
یعنی کار به کجا کشیده که تلافیِ ناراحتیِ شخصی از کسی که در حال انجام تکلیفی است که مردم بر عهده‌ی او گذاشته‌اند، این‌گونه بی‌محابا فریاد زده می‌شود؟! اگر با پرونده‌ی فساد در شورا و شهرداری، با قاطعیت برخورد می‌شد و این مساله مشمول گذشت زمان نمی‌گردید، و ساختار و مدیریت این دو نهاد اصلاح می‌شد، امروز کار به اینجا نمی‌رسید.
اگر اعضای شورای شهر تبریز، فقط اندکی به ایفای نقششان در شورا می‌پرداختند و شان جایگاهِ خطیری را که مردم به دستشان سپرده‌اند حفظ می‌کردند و اگر همه‌ی هم و غم شورا، به جای تصویب هبه‌های کلان از بیت‌المال بی‌زبان و دل خوش کردن به تبریزِ موهومِ 2018 و تصویب طرح‌های نجومی و کاریکاتوری برای آن، صرف نمی‌شد و شورا از جایگاه نظارتی و سیاست‌گذاری‌اش به عامل بلااراده‌ای برای اطاعت از لوایح و راست و غلطِ شهرداری تبدیل نمی‌شد، امروز نه مطالباتِ خرد و کلان مردم از شهرداری بی‌تکلیف می‌ماند، نه تاخیر در پرداخت حقوق کارگران و کارمندان(به استثنای مدیران) به رویه‌ی شهرداری تبدیل می‌شد، نه حیف و میل‌ها و فسادها وجود داشت، نه ارائه‌ی خدمات در شهر به این صورتِ ناعادلانه و نامتوازن انجام می‌شد و نه مردم تبریز این‌گونه تحقیر می‌شدند.
