💠 بی‌مسئولیتی و ارباب‌منشی!
مدیر عامل شرکت واحد اتوبوسرانی تبریز اخیراً در پاسخ به اعتراض محمدحسن اسوتچی، نماینده‌ی مردم در شورای شهر، نسبت به حق‌کُشی کارگران ایستگاه‌های بی‌آرتی و پرداخت دستمزد یک شیفتِ کاری در ازای دو شیفت کار برای آنان، گفته است که ما ایستگاه‌های اتوبوس را به پیمان‌کار «اجاره داده‌ایم» و «تنها نظارت داریم که مسافرانمان جا نمانند و به صورت حجمی با شرکت قرارداد بسته‌ایم و نمی‌توانیم در مورد حقوق و مزایای کارگرانی که این شرکت به کار گیری نموده دخالت کنیم.» +
علیرغم ادعای مدیرعامل، قرارداد مذکور -که بخش‌هایی از آن را آقای اسوتچی منتشر کرده است*- مکرراً بر نقش نظارتی شرکت واحد اتوبوسرانی تاکید و بر تعهد پیمان‌کار و پرداخت حقوق و مزایای کارکنانش بر اساس قانون کار و بیمه تصریح کرده و او را موظف به ارائه‌ی لیست ماهانه از پرداختی‌هایش نموده است.
گذشته از این، آن‌چه بیشتر قابل تامل است ادبیات خاص مدیرعامل شرکت اتوبوسرانی در توجیهِ اهمال‌کاری و عدم نظارتش در این مساله و باز گذاشتن راه پیمان‌کار برای استثمار کارگران است: «این موضوع سبب می‌شود فلان کارگر که الان این مبلغ ۷۰۰هزار تومان را می‌گیرد از نان‌خوردن بیفتد چرا که قبلاً از بهزیستی یا کمیته‌ی امداد ماهیانه ۱۰۰ الی ۵۰هزار تومان می‌گرفت و این دخالت‌ها در کار شرکت این ۱۰۰نفر را از نان خوردن می‌اندازد، و به من لعنت می‌فرستند نه به آقای اسوتچی!»
جناب آقای مدیرعامل! اگر همین مردم مستضعف که امروز مقابله نکردن با استثمارِ آنان را منت و لطفی بر آنان می‌دانید و اینان را به دلیل استضعافی که ناشی از کارکرد ناعادلانه‌ی مدیران و دستگاه‌ها و امثال شما و بالادستی‌های شماست لایق آن می‌دانید که از آنان بهره‌کشی دو برابری در ازای پرداخت یک برابریِ حداقل حقوق شود، نبودند، جنابعالی امروز نه تنها در این مسندی که هستید نبودید، بلکه کسی حتی «۱۰۰ الی ۵۰هزار تومان» دستتان نمی‌داد. دلیل نشستن شما در جای گرم و نرم و آسوده، تنها خدمتگزاری و نوکری همین کارگرانی است که در سوزِ سرما و در گرماگرم تابستان، برای دستمزدی چندین برابر کمتر از شما و کارکردی چندین برابرِ شما، دارند از جان مایه می‌گذارند و هر روز هزار جور تحقیر و برخوردِ ناشایست را تحمل می‌کنند.
مسئولیت در جمهوری اسلامی –که حالا منصبِ کوچک شما چندان مسندی هم نیست- هیچ فضیلت و شانیتی الا نوکری برای مردم و مجموعه‌ی تحت مدیریت آن منصب ندارد که منصوب آن بخواهد چنین اربابانه سخن کند. حالا همین نوکری هم مالِ زمانی است که به وظایف محوله‌ی آن منصب به صورت تمام و کمال عمل شود و اگر مدیرانی که چندین برابر کارگرانشان حقوق دریافت می‌کنند از زیر بار مسئولیتِ ذاتیشان شانه خالی کنند، شایسته‌ی این نیستند که حتی «۱۰۰ الی ۵۰هزار تومان» پول دریافت کنند.
* 
