یادداشت‌ها

بخشعلی زهرایی یکی از سه شهیدی است که در دومین روز از عید سیاه سال ۱۳۴۲ در طلیعه‌ی نهضت حضرت امام خمینی-سلام الله علیه- با نثار جان‌هاشان راه انقلاب اسلامی را با شهادت گشودند. او و احمد راموز در طالبیه‌ی تبریز و سیدیونس رودباری در فیضیه‌ی قم، خون سرخشان را به روی سیاه طاغوت پاشیدند و بر تاریخِ ظلمت‌زده نهیب زدند و افتخار عنوان نخستین شهدای نهضت اسلامی حضرت امام خمینی را از آن خود کردند.

جوشش خون پربرکت اینان در رگ‌های غیرت بود که اندکی بعدتر، نگذاشت که بازداشت امام برای استبداد سیاه، آسان تمام شود و ۱۵ خرداد رستاخیز کفن‌پوشان مظلومی شد که با اقتدا به اینان به حمایت از امامشان برخاستند و سیلاب خونشان نوید پیروزی داد و از همین نیمه‌ی خونین خرداد بود که امام انتظار فرج کشید.

شهدای مظلوم دوم فروردین ۴۲ بودند که نهضت امام را با شهادت پیوند زدند و طاغوت را از مرگ -تنها سلاحی که داشت- خلع ید کردند. یاد و نام این سه پیشاهنگ شهادت، باید در انقلاب ما زنده بماند و نشاید که از یادهایمان فراموششان کنیم که امروز در بهار آزادی، جایشان خالی بود.

اما با این همه بسیار متاسفم که بگویم نامی از شهید بخشعلی زهرایی در بنیاد شهید انقلاب اسلامی نیست. او هنوز نیم قرن پس از شهادت، در گمنامی و مظلومیت مانده است و شهر اولین‌ها، اولین شهید انقلابش را به فراموشی سپرده است. مردی که می‌بایست امروز نامش بر سر زبان‌ها بود و هر سال که بهار انقلاب می‌رسید نام او در صدر شهدای انقلاب می‌نشست، هنوز گمنام است.