💠 قارون‌های خطرناک‌تر از طاغوت
«بالا بروید یا پایین بیایید، اصلاً قرآن را بر سر جامعه‌ای پهن کنید، مادام که در آن جامعه در یک سو گرسنه‌ی بیچاره‌ی از سرما لرزان وجود دارد، و از سوی دیگر متنعمانِ برخوردار از همه‌چیز، این جامعه لجن است. تمام چهره‌اش را هم که با قرآن بپوشانید باز لجن است.»
بهشتی مظلوم کجاست که ببیند نه فقط این‌طور شده است بلکه در مجلسی که نمایندگان ملت آن‌جا قرار است قوانینی مبتنی بر اسلام و قرآن و عدل وضع کنند، ناقانونی تصویب کرده‌اند تا مدیران حکومت بتوانند سی برابرِ کارگران، از بیت‌المال حقوق بردارند. اگر تبعیض و فاصله‌ی طبقاتی لجن باشد، تبعیضِ مسلح به قانون و دست انداخته در بیت‌المال چه خواهد بود؟
امیرمومنان می‌فرماید: «إِنَّ اَللَّهَ تَعَالَى فَرَضَ عَلَى أَئِمَّةِ اَلْعَدْلِ أَنْ یُقَدِّرُوا أَنْفُسَهُمْ بِضَعَفَةِ اَلنَّاسِ کیْلاَ یَتَبَیَّغَ بِالْفَقِیرِ فَقْرُهُ» مسئولین حکومت اسلامی باید وضعیت زندگیشان را تا سطح ضعیف‌ترین اقشار، پایین بیاورند تا آن‌چه از قِبَل حکم‌رانی‌شان در جامعه بر ضعفا می‌گذرد را لمس کنند. باید ساده زندگی کنند تا معیشت مختصر تنگ‌دستان، زندگی را در کامشان تلخ‌تر از فقر نگرداند و نگران و پریشانشان نکند. باید پایین‌ترین سطح زندگی را داشته باشند تا فقر بر مردم قابل تحمل باشد. آن وقت مجلسِ شورای اسلامی ما، حقوق سی کارگر را برای مدیران تصویب می‌کند تا آنان را با پول بیت‌المال در تنعم و رفاه غرق کند و زهر هلاهلِ تبعیض و رفاه‌زدگی مسئولان را بر تلخ‌کامی مستضعفان بیفزاید.
اگر در جمهوری اسلامی، مسئولیت به طعمه‌ای برای کسب ثروت و برخورداری تبدیل شود، آن وقت قارون‌ها -که هزار بار از طاغوت خطرناک‌تراند- بر جامعه‌ی اسلامی مسلط می‌شوند و چشیدن طعمِ عدالت دین را به کام مردم و ضعفای آنان حرام می‌کنند و عرصه را چنان بر مردم تنگ می‌کنند که طاغوت را بر حاکمیت دین ترجیح دهند.
