یادداشت‌ها

 حسین –علیه السلام- بست، به واقعیت پیوست و یزید میمون باز و سگ باز، بر منبر خلافت تکیه زد.

آنان که در اندیشه ی کاخ سبز به سر می برند، جماعتی از همان یزیدیان اند که نشان سبز رسول الله –صلی الله علیه- را بر سگان می پوشانند و بر صفوف نماز عاشورا یورش می برند و پرچم حسین –علیه السلام- را پایین کشیده و می درند و هم نوا با اسلافشان، هلهله می کنند و پای می کوبند. گویی که اسلاف لعینشان از گورهای خود برخاسته اند و صف نماز عاشورا را آماج تیرهای خویش قرار داده اند و بر گرد قتل گاه، هلهله کنان می رقصند.

آنان که در صدر اسلام و روزگار رنج مسلمین، دشواری ها را به جان خریدند و جان بر کف در صف اسلام، حاضر بودند همه ی هستی خود را فدا کنند، اکنون در برابر حسین بن علی –علیهم السلام- صف کشیده اند و دل در گرو متامع دنیوی دارند؛ الا اندکی از خواص که هنوز فریفته ی دنیا نگشته اند و بر گرد شمع حسین –علیه السلام- پیله ی دنیا را دریده، پروانه وار جمع شده اند.

سران سپاه یزید در عاشورا، نه از کفار که از بزرگان و سابقه داران اسلام بودند و از صحابه ی رسول الله و امیرمومنان. اما نیرنگ روزگار، آنان را به بیعت با یزید کشاند و بر له فرزند رسول الله –صلی الله علیه و آله و سلم- شورانده بود.

قاضی منسوب علی –علیه السلام- حکم به قتل حسین بن علی و اهل بیت رسول الله –علیهم السلام- داده است و سر سپاه علی در صفین، سپاه یزید را فرمان رواست و بسیاری از شیوخ اسلام یزیدی شده اند.

آنان که امروز در برابر فرزند رسول الله ایستاده اند، بعضاً از اصحاب امام –رحمه الله تعالی علیه- بودند که امروز دست بیعت با سران کفر و استکبار و صهیونیست داده اند و در برابر گذشته ی خویش، صف آراسته اند.

برخی از خواص هم هنوز، حیران روزگارند و در کشاکش میان دنیا و امام. نه از یزید اند و نه از حسین. گر چه شاید پس از عاشورا از پس رسوایی در جرگه ی توابین برآیند و چون مختار، علیه یزیدیان بشورند، اما حسینی بودن و عاشورایی بودن پس از آ ن که حسین –علیه السلام- را به مسلخ کشاندند، زنگار رسوایی را از پیشانیشان نخواهد زدود.

«اگر خواص دیر فهمیدند، بد فهمیدند، یا فهمیدند و اختلاف کردند، حسین بن علی ها به مسلخ کربلا خواهند رفت.»(2) این کلام حسین زمان است، اما این بار حسین –علیه السلام- به مسلخ نخواهد رفت، چرا که امروز امت، یک دل و یک صدا، پشت امام خویش ایستاده است، گر چه برخی خواص هنوز از درد بی بصیرتی، به صف امت نپیوسته است، اما این تفاوت عاشورای 1431 با عاشورای سال 61 است که این بار، امت در گرو خواص نیستند، بل که در گرو امام خویش اند.

عاشورا هم چنان جاریست و این عهدی است جاودانه میان ما و حسین –علیه السلام- و جز خون این عهد را به سر نخواهد برد؛ و آنان که جز این می اندیشند، سخت در اوهام خویش غوطه ورند.

زمان بر عاشورا مانده است و تو اکنون بنگر که در کدام سوی میدانی ...

---------------------

پی نوشت ها:

1-       قرآن مجید، سوره ی مبارکه ی اسرا، آیه ی شریفه ی 60.

2-       حضرت آیت الله العظمی امام سید علی خامنه ای –مد ظله العالی-.