بالاترین، دیکتاتوری اکثریت یا اقلیت؟!
یقین دارم قبل از آن که این نوشته به منتهای صفحه ی نخست در سایت بالاترین برسد، به لطف دوستان عضو، به سرعت باد و در عرض چند دقیقه و یا حتی چند ثانیه از گردونه ی نمایش حذف خواهد شد، تا آن چه که این مقال در صدد بیان آن است را در عمل به اثبات برساند. گر چه این نوشتار هیچ به مزاج بالاترینی ها خوش نخواهد آمد، لکن ملاک من برای بیان حقایق پسند یا عدم پسند دیگران نیست.
این نوشتار در صدد آن نیست تا به محتوای مطالب ارسالی در بالاترین و تحلیل آن و این که آیا بالاترین رسانه ایست زرد و یا ... بپردازد، بلکه تنها در پی پردازشی سطحی به نوع مدیریت و ساختار و نگاهی کاملاً آماتور به رفتارگرایی اعضای آن است.
سایت بالاترین در نگاهی ظاهری، بسیار دموکراتیک و آزاد جلوه می نماید، که به عقیده ی بسیاری نوعی تمرین دموکراسی است. اما فی الواقع دچار دیکتاتوری ای در حد مطلق است. با نگاهی یک باره و نه حتی با دقت، می شود وزن اعضای بالاترین را سنجید. مخالفین جمهوری اسلامی، وزن غالب اعضای بالاترین را به خود اختصاص داده است، به گونه ای که شاید در میان اعضای چندین هزار نفری آن نشود به عدد انگشتان دست، اعضایی دگر اندیش نسبت به اکثریت سایت را یافت و این یعنی اکثریتی در حد مطلق.
ورود و عضویت در بالاترین تنها به وسیله ی ارسال دعوت نامه توسط اعضای آن مقدور است که در این جا اقل کم از دو نظر بر آن دیکتاتوری حاکم است. او آن که چون وزن مطلق سایت در اختیار جریانی خاص است، یقیناً از ورود جریان مقابل ممانعت خواهد شد و تقریباً ـ نه دقیقاً - راه برای ورود جریان مخالف حاکم بر سایت مسدود است و در عوض راه برای ورود همفکران اکثریت بسیار هموار است. دوم آن که لازمه ی ارسال دعت نامه نیز، وجود اعتبار کافی اعضاست، که همواره و به لطف عزیزان اکثریت، اعضای چند نفره ی اقلیت همیشه با کاهش اعتبار مواجه اند. و این ها یعنی آن که سیر عضویت اکثریت، تصاعدی و سیر عضویت اقلیت، تنازلی است.
مقوله ی امتیازدهی توسط اعضا، به لینک های ارسالی هم که به ظاهر دموکراتیک ترین بخش بالاترین است، در واقع دیکتاتورمئابانه ترین رفتار در بالاترین است. گر چه امکان بدیع امتیازدهی به لینک ها، فی نفسه و در صورت وجود مساوات امری بسیار پسندیده و جالب است، لکن به دلیل عدم رعایت عدالت در عضوگیری و به دلیل غرض ورزی تعدادی از اعضای محترم - و البته مریض الاحوال - در حقیقت اعمال دیکتاتوری است. وجود اکثریت مطلق طیفی خاص، وقتی با غرض ورزی برخی دوستان و حتی مدیریت همراه می شود، گویای آن است که در بالاترین - به رغم ادعای مدیریت و اعضای آن - جایی برای دگراندیشان نیست. هر صدایی که با جریان اکثریت - و در حقیقت جریان تمامیت - هم ساز نباشد، لاجرم مجبور به خاموشی است. توسط برخی دوستان به دلیل حساسیت به شناسه ی اقلیت و حساسیت به سایت مرجع لینک، بی آن که حتی کوچک ترین توجهی به محتوا شود و بی هیچ منطقی - البته اگر در نزد دوستان اکثریت موجود باشد - منفی های پی در پی نثار پست ارسالی می گردد تا لطمه ای به یک دستی مطالب موجود وارد نشود. این روند به گونه ای است که حتی گاهی در کمتر از ۶۰ ثانیه که یقیناً زمان بسیار اندگی برای مطالعه ی یک نوشته است، پست ارسالی حذف می شودو این نشان از آن دارد که برخی ها هنوز در در بند "که می گوید" گرفتاراند و "چه می گوید" هیچ اهمیتی برای آنان ندارد.
گزارش تخلف(!!!) به بهانه های واهی هم که از اهم عنایات اکثریت در حق دگراندیشان است. البته مدیریت بالاترین هم از این که تعدادی از اعضا به بهانه هایی - حتی آبکی - گزارش تخلف برای اقلیت رد کنند، هیچ بدش نمی آید. سیستم مدیریت محترم بالاترین به دنبال بهانه ای است تا بتواند مدتی اعتبار ناچیز اقلیت را مصادره و از شنیدن صدای آن ها جلوگیری کنند. البته گاهی هم که هیچ بهانه ای برای این کار نیست، به بهانه ی وجود اشکال در سایت، اعتبار اقلیت همواره منفی است. اما معلوم نیست چرا وقتی سایت اشکال دارد، این ایراد تنها گریبان اقلیت چند نفره را می گیرد!!!
وقتی با همه ی این محدودیت ها، از پس هزاران پست اکثریت، مطلبی از سوی اقلیت در شرف ارسال است، پیامی دریافت می شود که مثلاً به دلیل عدم واقع گویی توسط آن سایت، از ارسال لینک ممانعت می شود. اما مشخص نیست مدیریت بالاترین چرا از پذیرش لینک های رسانه های دروغ پراکنی که بارها دروغ آن ها اثبات شده و حتی خودشان نیز به آن اعتراف کرده اند جلوگیری نمی کند.
گذشته از آن چه که از میان ایرادات متعدد بیان شد، اما آن چه به عنوان دیکتاتوری اکثریت عنوان شد، باز هم ظاهر ماجراست. حقیقت امر آن است که آیا اکثریت نزدیک به تمامیت موجود در بالاترین، در عرصه ی اجتماع هم در اکثریت اند؟ این سوالی است که پاسخ آن به قدری روشن است که جایی برای بحث باقی نیست. یقیناً آن چه به عنوان اکثریت در بالاترین نمود یافته است، در عرصه ی اجتماع، اقلیت است. صحنه ی انتخابات اخیر و حوادث بعد از آن، به وضوح هر چه تمام تر، وزن جریان همسو با اکثریت بالاترین را نشان داده است که حتی این بحث با احتساب سرانگشتی شرکت نکردگان در انتخابات و ایرانیان مقیم خارج هم قابل اثبات است.
نتیجه آن که؛ آن چه در بالاترین روی می دهد دیکتاتوری اقلیت با پوشش اکثریت است.
بنابر آن چه بیان شد، احتمال لغو عضویت شناسه ی ارسال کننده ی این نوشتار از بالاترین نه تنها دور از انتظار نیست، بلکه با سبقه ی رفتاری مشاهده شده، تداوم عضویت امری تقریبا دور از تصور است.
به امید آن که داعیه داران "تحمل صدای مخالف" و "زنده باد مخالف من" به قدری پشیزی هم که شده، به ادعای خود ارزش دهند.
