یادداشت‌ها

عجیب نیست که شورای امنیت سازمان ملل، برای نجات وحوش آدم‌خواری که در دیار شام و در میان آدمی‌زاد لانه کرده‌اند و می‌کشند و می‌بُرند و سلاخی می‌کنند و از به دندان کشیدن قلب آدم زنده هم ابایی ندارند، تقلا کند و اما در قبال کشتار یکجای 150 آدم بی‌گناه و جزغاله کردنشان، سکوت.

عجیب نیست اگر غزه را نزدیک به یک دهه، به زندانی بدل کنند که یک و نیم میلیون آدم در آن محبوس باشد و هیچ محموله‌ای، حتی غذا و دارو نتواند به آن ورود کند، و یا کودکان شیرخواره‌ی یمنی از شدت گرسنگی، به پوستی روی استخوان بدل شوند و هیچ امکانی برای رساندنِ غذا به آنان نباشد اما تروریسمِ مانده در محاصره‌ی آزادی‌خواهان را با محموله‌های تسلیحاتیِ بین المللی و در پوشش مواد غذایی، تا بن دندان مسلح کنند.

عجیب نیست اگر سلاخ یمن، چک 100 میلیون دلاری‌اش را پیش‌تر برای مرکز مبارزه با تروریسم سازمان ملل فرستاده باشد و با خیالی آسوده ارابه‌ی ترورش را از روی جنازه‌های کودکان و زنان و مردان یمنی، بی‌آنکه گناهی داشته باشند براند و زیر شنی‌اش لهشان کند و صدای ناله‌ی مظلومان هم به جایی نرسد.

عجیب نیست که چنین موجودِ خون‌آشامی را در اوج تجاوزگری و جنایت و آدم‌کشی، رئیس شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد کنند و صدای دادخواهی یمن را، در هیاهوی رسانه‌های شیطان گم.

هیچ هم عجیب نیست اگر دلارهای نفتیِ آل سعود، سیلاب خونِ آدمیان را از انظار بپوشاند و بر چشم و گوش و دهانِ مدعیان حقوق بشر و داعیه‌داران امنیت و صلح جهانی پرده کشد، که این‌ها همه مزد رذالت و دنائت و حیوانیتشان را گرفته‌اند.

عجیب آن بود که دژخیمانِ جهان‌خوار، جز جنایت و کشتار و ظلم بر جهان روا کنند و از ذاتِ پلیدشان برگردند. و عجیب هم که نه، محال است که سلاخانِ همیشگی جهان و حامیان همواره‌ی جنایت و ظلم، از «خود»بودنشان، دست بکشند که «انقلاب ذات محال است».

وزیر امور خارجه‌ی جمهوری اسلامی ایران در نیجریه با روسای جمهور و مجلس و وزیر خارجه‌شان دیدار کرده و فقط گل گفته و گل شنیده. و گویی که در آن‌جا نبود که در اربعین، بیش از 800 انسان را بی‌هیچ گناهی به خاک وخون کشیدند و شیخ ابراهیم زکزاکی آن پیرمرد صبور و اهل وحدت را با سر و صورتی آغشته به خون و تنی زخمی به اسارت بردند.

و انگار همین چند روز پیش نبوده است که فرزند شیخ بعد از ماه‌ها در نامه‌ای می‌خواهد که داد مظلومیتشان ستانده شود و به وضعیت ضدانسانیِ پدرش در بازداشتگاه و شرایط وخیم سلامت او که چشم او را در آستانه‌ی نابینایی و نیمی از بدنش را تا مرز فلج شدن پیش برده است رسیدگی شود.

انگار دولت جمهوری اسلامی دیگر بی‌غیرت‌تر و بی‌رگ‌تر از آن شده است که حتی عاری از هر نگاه آرمانی، نسبت به لگدمال شدن حقوق بشر و کشتار بی‌رحمانه‌ی انسان و توحش دولتی واکنش نشان دهد. گویا طمع چرب‌تر خوردن -که علیرغم ادعاها هیچ وقت هم به بار ننشسته است- آن‌قدر وسوسه‌شان کرده که خون مظلومان را هم خمیرمایه‌ی لبخند لعنتی‌شان کرده‌اند تا بلکه از قِبلِ تجارت با نیجریه، پشیزی عایدشان شود.

بی‌غیرت‌ها رفته‌اند و به روی جلادان لبخند زده‌اند و از پیشینه‌ی خوب روابط گفته‌اند، بی‌آنکه حتی به روی نامبارکشان هم بیاورند که گلوی میلیون‌ها انسان مستضعف زیر چکمه‌های وحشی‌صفت حکومت جبار نیجریه دارد فشرده می‌شود و نه تنها مسئولیت انقلابی و حتی انسانی، که وظیفه‌ی مصرح آنان در قانون اساسی هم ایجاب می‌کند که از حقوق مظلومین و مستضعفین دفاع کنند و از هرگونه ظلم و جبر تبری جویند. اما به جایش، به روی جنایت لبخند باز می‌کنند و خودشان را به آن راه می‌زنند که انگار نه انگار.