یادداشت‌ها

دم‌دستی‌ترین حالت این است که همه‌ی تقصیرها را بیندازیم گردن رسانه‌ها و بگوییم آن‌ها به وقتش فلان نکردند و بهمان ننمودند. حتی مد شده است از کسانی که جایگاهی حقوقی و قانونی داشته‌اند و در انجام وظایف ذاتی‌شان قصور کرده‌اند وقتی پرسیده می‌شود چرا به وظیفه‌تان عمل نکرده‌اید می‌گویند رسانه‌ها سراغمان نیامدند و ما بی‌رسانه بودیم. این حرف فارغ از ماهیت کلی‌اش که حرفی بی‌منطق بوده و می‌خواهد از خودش سلب مسئولیت کند، امروزه که دیگر تعریف و دایره‌ی رسانه بسیار وسیع‌تر شده است بیش از اندازه بی‌وجه است. 

رسانه‌ها مقصراند اما در همان حدی که مربوط به رسانه است. یعنی این نیست که بشود کم‌کاری و تنبلی رسانه را بهانه‌ای برای انجام ندادن تکلیف خود برشمرد. رسانه کارش ضریب دادن و رجحان بخشی موضوعات  و مطالبه‌ی مغفولات است و حتی اگر رسانه به وظایفش عمل نکند، هرگز ازکسی پذیرفتنی نیست که تعلل و بی‌مسئولیتی‌اش را به رسانه حواله کند. و مگر مسئولیتی را به کسی به شرطِ رسانه می‌سپارند که بشود چنین ادعایی داشت؟

در جمهوری اسلامی همه در برابر هر امری مسئول‌اند و ما کسی نداریم که در برابر هیچ مساله‌ای بی‌مسئولیت باشد. خاصّه آنان که از منصب و مسئولیتی حقوقی و یا جایگاهی که برآمده از اعتبار نظام و انقلاب است برخوردارند و  تکلیفی به مراتب رسمی‌تر و بیشتر بر  آنان محول شده است و باید که به میزان مسئولیت و مدخلیتی که در امر محوله داشته‌اند پاسخ‌گو باشند.

رسانه‌ها هم مسئول‌اند، اما فقط مسئول کارشان؛ و البته مسئولیتی که برعهده گرفته‌اند سنگین و تعیین کننده است. رسانه مسئول کم‌کاری و تخلف کسی نیست اما مسئول این است که چرا به نقایص و انحرافات نپرداخته است و توجهات را به آن سمت نبرده و یا چرا اذهان را از امور لازمه منحرف کرده تا در بستر این تغافل، فساد و خلاف متولد شده است، اما مسئول مستقیمِ خودِ نواقص و انحرافات، رسانه نیست. مسئول ایرادات در وحله‌ی اول کسی است که تکلیفی رسمی در آن‌باره بر عهده گرفته است و اگر قصوری کرده و یا خطایی از او سر زده باید جواب پس بدهد؛ بی‌هیچ عذر و بهانه‌ای.

همه مسئولیم چه رسانه‌ای داشته باشیم و چه نداشته باشیم و چه رسانه سراغمان را بگیرد و چه نگیرد. این از هیچ کس –خاصّه از آنان که مسئولیتی رسمی دارند- سلب تکلیف نخواهد کرد و تازه شاید مسئولیتی مضاعف هم بر عهده‌ی او مترتب گردد که راهی برای جبران این نقیصه‌ی بی‌رسانگی بیابد و از این محدودیتی که او فکر می‌کند در عمل به تعهداتش تعیین کننده بوده است، خارج شود.