انگار در فصل آتی لیگ برتر فوتبال ایران، دیگر قرار نیست «قانون»ی به نام سقف قرارداد برای بازیکنان و باشگاه‌ها وجود داشته باشد. + البته تا اینجایش هم که مثلاً چیزی به اسم «قانون» وجود داشت و سقف قراردادِ به اصطلاح دستمزدِ بازیکنان تیم‌های لیگ برتری را 15 میلیارد تومان و تیم‌های حاضر در لیگ آسیا را 18 میلیارد تومان تعیین کرده بود، هرگز چنین اتفاقی نیفتاد و به لطایف الحیل از اعطای حاتم‌وارِ پاداش و مُلک و خانه و ماشین و حتی چیزهایی مثل حواله‌ی میل‌گرد و امثال آن قصد داشتند بازیکنان میلیاردی فوتبال را از تنگنای این سقفِ قراردادی نجات دهند. حالا از این هم می‌گذریم که اصلاً «قانون»ی که این مخارج عریض و طویل میلیاردی را مشروع می‌کند را باید به دیوار کوبید و چه بهتر که واژه‌ی «قانون» را با این اتراف‌ها نیالایند.
این پول‌های بی‌زبان که از جیب مردمِ مستضعف خرج میشود تا مدیران تیم‌های بیت‌المالیِ فوتبال باسط الید به هر که هر چقدر که می‌توانند حاتم‌بخشی کنند، در حالی انجام می‌گیرد که در تبریزی که سه باشگاه لیگ برتری دارد، کارگران بی‌چاره‌ی کارخانه‌ی کمپرسورسازی‌اش، ملتمسانه به رئیس کمیته‌ی امداد نامه می‌نویسند که به دلیل عقب افتادن 4 ماهه‌ی حقوق و درماندگیشان به این دلیل، به آنان جیره‌ی غذایی تعلق گیرد! + این کارگران دیگر در تامین خوراک خانواده‌شان هم درمانده‌اند و پی‌گیری‌های آنان برای گرفتن دستمزدی که کمتر از یک دویستمِ!!! دریافتی یک فوتبالیست است نتیجه‌ای دربرنداشته است! ولی همین مسئولین که از حل مشکل معیشت و حقوق 120 کارگری که جمع حقوق ماهانه‌شان در حد نصف دریافتی ماهانه‌ی* یک فوتبالیست است، استنکاف کرده‌اند و کارگران از سر استیصال از کمیته امداد استمداد جسته‌اند، بارها و بارها برای اعطای مبالغ هنگفت به تیم‌های فوتبال از هر اقدامی فروگذار نبوده‌اند. از نمایندگانِ مجلس گرفته تا مدیران استانداری و حتی اعضای شورای شهر و شهرداری و هر مدیری که خود را برای بودجه‌تراشیِ بیشتر به تیم‌های فوتبال مسئول می‌داند و به هر دری می‌زند تا از این‌جا و آن‌جا برای تیم‌های فوتبال پول بیاورد، انگار در برابر این کارگران بی‌چاره هیچ مسئولیتی ندارد. این ماجرا البته مختص به تبریز نیست و هر جای کشور هم همین قصه است.
مسئولی که ماهانه ده‌ها میلیون تومان دریافتیِ رسمی دارد و در کنار آن صدها میلیون پاداش و وامِ بی‌بهره‌ی رسمی و برای خودش تجارتی شخصی هم راه انداخته است، چطور می‌تواند بفهمد که بیت‌المالی که در اختیار گرفته و دارد از کیسه‌اش حاتم‌بخشی می‌کند متعلق به جماعتِ مستضعفی است که گاه در تامین اولیه‌های معاشان مانده‌اند. این درآمدهای بادآورده‌ای که از بیت‌المال به مدیران و فوتبالیست‌ها اعطا میشود، آیا مصداق رسمی ظلم و لگدمال کردن عدالت نیست؟ این مدیران آیا شرمشان نمی‌شود که با پولِ ملت جیبشان را پر کنند، در حالی که کارگران دست به سوی کمیته‌ی امداد برآورده‌اند؟!
*. در نسبت‌بندیِ حقوق‌ها، به دریافتی ماهانه‌ی کارگران با مدتِ دریافتیِ فصلیِ بازیکنان توجه شده است و مبلغ کل تقسیم بر نه ماه شده است.
